Hoe overleef ik...Moederdag

Zucht..het is weer zover, Moederdag !
Natuurlijk ben ik mijn eigen moeder dankbaar dat ze mij op de wereld heeft gezet.
En zoals het van een dankbare dochter verwacht wordt, ben ik naar de winkel gegaan om een speciaal voor mijn moeder een cadeau te kopen. In de winkel aangekomen word ik overspoeld met posters met een jonge frisse moeder met een glimlachende baby op haar arm, wobblers die al wiebelend de aandacht proberen te trekken, pijltjes met moederdagtips, vloerdislay's gevuld met "speciaal voor moeder" kado's . Ik probeer ze te ontwijken en heel langzaam borrelt er al iets van ongemak naar boven. Moederdag is natuurlijk "booming". Vooral als man van "de liefste moeder" wordt er geacht een wel heel speciaal cadeau voor haar te kopen. Weken van te voren worden er al hints gegeven en blijven er zogenaamd per ongeluk uitgeknipte advertenties op de keukentafel liggen. In de winkel probeer ik rustig te blijven, wat zal ik dit jaar weer mee nemen voor mijn moeder.
Ik besluit voor een boek te gaan. Ze leest nu eenmaal graag en het is een persoonlijk cadeau. Niet zo'n standaard cadeaubon die je vlug in de supermarkt hebt meegepikt. Eenmaal thuis overvalt het me. Ik barst in tranen uit. Heftig ook...ik kan er niet mee ophouden. Om mezelf troost te geven zet ik wat muziek op. Dat werkt natuurlijk niet echt mee, melancholische muziek vult de ruimte en ik laat het maar over me heen komen. Het gebeurt me elk jaar opnieuw en elk jaar denk ik, dit is de laatste keer dat ik me zo laat gaan.
Het verdriet wat ik dan voel is rauw en hard. Het beukt tegen mijn ribbenkast en mijn hoofd lijkt uit elkaar te spatten. Er komen rare geluiden uit mijn keel opgeborreld. Ben ik dat ? Er speelt van alles door mijn hoofd. Waarom? Waarom? Waarom heb ik nooit het geluk van een eigen kindje mogen ervaren ? Ik wil ook zo'n eigen geknutseld kunstwerkje en ik wil ook een dankbare blik van mijn man dat ik zo iets moois op de wereld heb gezet. Ik wil ook een ontbijt op bed ook al heb ik daar een hekel aan. Ik wil ook trots aan vriendinnen kunnen vertellen hoe ik verwent ben. Ik vind het erg om te zeggen, maar het liefst ontwijk ik mijn vriendinnen met kinderen van te voren. Al die kinderpraat ! Op school wordt er natuurlijk driftig geknutseld en op het schoolplein word er zachtjes gefluisterd, want mama mag natuurlijk niets weten. Vriendinnen kwebbelen onder het genot van een kop koffie er lustig op los. Natuurlijk weten ze allang wat er geknutseld word en samen lachen ze om het geheimzinnige gedoe van hun kroost. Ik zelf zit er op dat moment ongemakkelijk bij en het liefst neem ik dan een spurtje naar de voordeur. Normaal doet het me niet zo heel veel meer, die tijd heb ik gelukkig gehad, maar rond Moederdag ligt dat anders, net alsof er langzaam iets in mij opzwelt; ergernis dat ik dit nooit mee zal maken. Ik probeer onder deze situaties uit te komen, want ik kan er niet goed mee overweg. Mijn vriendinnen weten dat het me raakt, maar zijn zelf te vol van het Moederdag genot om zich te realiseren dat ze het er constant over hebben. Overal word ik er ook mee geconfronteerd. Op de Tv, voorbij rijdende bussen inclusief bushokjes, tijdschriften, reclamefolders, huis aan huisblaadjes, alles draait om Moederdag ! Waarom houden ze geen rekening met ongewild kinderloze moeders? Ja duh..stomme reactie natuurlijk, dat weet ik zelf ook wel, maar toch voelt het voor mij zo.       En dan de dag zelf...drama. Meestal word ik al super verdrietig wakker en mijn eerste zakdoekje komt te voorschijn. In mijn gedachte flitsen de woorden "Ik haat Moederdag" al voorbij. Schuldgevoel volgt direct.  Ik sleur mezelf meestal door de dag heen en probeer mijn zus en schoonzus te ontwijken. Ik kan het niet aanzien, al dat Moederdag geluk. Ik snuit zeker een pak zakdoekjes vol. Uit ervaring weet mijn man dat hij mij die dag beter met rust kan laten en dat ik dan snel ontvlambaar ben. Sorry lieverd, ik weet het van mezelf, maar die zondag kan ik niet anders. Soms word ik verrast met een klein cadeautje van mijn man; hij spreekt de waardering uit voor wat ik voor hem doe...lief ! Ik weet niet hoe andere kinderloze moeders hiermee omgaan, maar voor mij mag die dag verandert worden in "fantastische vrouwendag" of zo. Gewoon waardering in het algemeen. Zal niet gauw gebeuren denk ik zo...Ik zal zo blij zijn als die dag weer voorbij is, ik tel de dagen af dat ik mijn verdriet weer een plekje kan geven, veilig opgeborgen in mijn hart, waar niemand het ziet.

POF

Na de operatie, waar zoveel mogelijk verklevingen losgemaakt en weggehaald waren, en mijn eierstokken verwijderd zijn, had ik veel moeite met herstellen.
Mijn geheugen en concentratie waren niveau nul, echt irritant gewoon. Hoe vaak ik wel niet gehoord heb; Mylotje...dit heb ik je pas verteld..let nu eens op als ik je iets zeg ! Uhh...sorry?
Waarschijnlijk een kwaaltje die ik aan de narcose tijdens de operatie over gehouden heb. Het heeft zeker een jaar geduurd eer het weer een beetje acceptabel was, maar 100% is het niet meer geworden.
Aangezien mijn eierstokken verwijderd waren en ik daardoor geen oestrogeen meer aanmaakte, kwam ik direct in de vervroegde overgang. Nooit geweten dat dat zo'n inpakt op je leven kon hebben. Het meest heb ik last van zweten, vooral tijdens de nacht, zo erg dat ik vooral in het begin soms wel 3 x per nacht een schone droge pyjama aan ging trekken. Verder vlieger ik een aantal keren per dag, heb ik aanvallen van een opgejaagd gevoel en heb ik vaak last van tintelende vingers. Een glaasje wijn drink ik nooit meer op een verjaardag. Zo verschut ! Een hoofd als een tomaat, een vuurtoren is er niets bij. Nee voor mij geen alcohol meer in het bijzijn van iemand anders. Iedereen zit je aan te staren, want je kunt er niet omheen kijken. Ik steek er zelf maar de draak mee, maar ondertussen kruip ik dan het liefst onder de tafel. Gelukkig voel ik de opvliegers nu aankomen en zorg ik dat dan dat ik op mijn ademhaling en frisse lucht heb. In het begin moest mijn man vaak lachen. Hij riep dan al dat ik weer ging opstijgen. Als ik me erg opgejaagd voel van binnen dan probeer ik even alleen, in alle rust, met mijn ogen dicht te gaan zitten of liggen. Op dat moment kan ik niet veel velen en degene die dan in mijn buurt durft te komen kan dan nogal eens een keer een snauw naar z'n hoofd krijgen. Tja....! Ik weet op dat moment ook wel dat ik onredelijk ben, maar ik kan het dan simpelweg niet laten. Het lucht ook even op. Bij deze mijn excuses aan al diegene die daar onder te lijden hebben gehad. Ik slik nu Sint Janskruid capsules en die werken bij mij redelijk.
Ik heb het idee dat ik het daardoor beter onder controle heb. In het begin heb ik het een en ander uitgeprobeerd en dit werkte voor mij het beste. Voor de tintelende vingers slik ik Magnesiumcitraat.
Als ik een tablet vergeten ben merk ik dat direct. Vooral in de winter met kou, dan kan het ook nog eens flink zeer doen. Ik heb ze dus ook standaard in mijn medicijnenbakje liggen die ik bij elke maaltijd op tafel zet, zodat ik niets kan vergeten in te nemen. Voor de vervroegde overgang slik ik verder niets, aangezien ik geen hormonen mag slikken in verband met de endometriose.
Als ik dat wel zou doen, om botontkalking tegen te gaan, dan word de endometriose weer geactiveerd. Heel even na de operatie heb ik het geprobeerd, maar de endo vlamde meteen weer op.
Nu ga ik 1 x per jaar door de dexa scan om te kijken hoe mijn botjes ervoor staan. Gelukkig gaat het tot nu toe prima daarmee. Wat ik in het begin zeker gemist heb is voldoende informatie over de POF.
Grappig woord eigenlijk.. Waar heeft U last van? Nou van de POF! Weet zeker dat iedereen je met grote ogen aan staat te staren. Pof staat voor prematuur ovarieel falen. Over de overgang op zichzelf is er genoeg te lezen, maar als je meer wilt weten wat het voor effect heeft als je nog jong bent, dan is er weinig te vinden. Hoe geef je het een plekje, hoe ga je ermee om, wat zijn op lange termijn de gevolgen? Ik heb uren gegoogeld om het een en ander te weten te komen. Ook vind ik het lastig dat ik het hier niet met vriendinnen over kan hebben. Voor hun is het nog een ver van mijn bed show.
Op de verhalen van mijn moeder zit ik zelf niet echt te wachten, raar eigenlijk, maar dat voelt gewoon niet oké. Natuurlijk bedoeld ze het goed, maar ik wil me nog jong voelen en niet over zoiets hoeven te praten.Mijn man weet natuurlijk al helemaal niet waar ik het over heb. Mooie bak zou dat zijn !  Nu een aantal jaren verder kan ik er beter mee overweg gelukkig. Toch zou ik het best wel prettig vinden met lotgenoten het hier af en toe eens over te hebben. Soms lucht dat wel op...even lekker zeuren, janken, mopperen en klagen en dan weer de schouders eronder en weer doorgaan.
Ik denk dan maar; Pof, je kan de pof krijgen !

Stil verdriet

Altijd loop ik met een glimlach op mijn gezicht,

maar van binnen voel ik me totaal ontwricht.

Ik stel de vraag, waarom ik en niet jij?

Ik weet het antwoord, het is een lot uit de loterij.

Mensen vragen hoe gaat het met jou?

Z'n gangetje antwoord ik steevast, trouw.

Ze hoeven het allemaal niet te weten.

Zoveel tranen, de zakdoeken die ik heb versleten.

Hoe leg je het ook uit, die vraag?

Dat de pijn nooit weg is, die ik elke dag bij me draag.

Elke dag plannen, wat kan ik wel wat kan ik niet.

Er zijn zo weinig momenten dat ik echt geniet.

Elke minuut van de dag verdraag ik die pijn.

Ik heb geen idee hoe het voelt om zonder te zijn.

Ik kijk naar de mensen buiten die wandelen, fietsen en trimmen.

Niemand weet hoe graag ik dat ook zou willen.

Vrijheid, zomaar kunnen doen waar je zin in hebt.

Je fit voelen, dat de pijn zomaar weg ebt.

Maar nee, het is niet anders, de pijn  en ik horen bij elkaar.

De oude onverslaanbare ik, voor altijd onvindbaar.

Stil verdriet van binnen, aanwezig tot aan het eind.

Van buiten niets te zien, zorgen dat er niets van doorschijnt.

Sterk zijn, ik wil er niet over zeuren.

Ik zal dat ook niet gauw laten gebeuren.

Vaarwel gezondheid, vaarwel zorgeloos bestaan.

De nieuwe ik, verslagen maar niet verloren, is opgestaan.

Verontschuldigen

Waarom moet ik mezelf steeds verontschuldigen bij iedereen?
En dan bedoel ik niet voor hetgeen ik allemaal fout doe of zo, maar voor het feit dat ik ziek ben en daardoor niet met alles mee kan doen in de maatschappij en ook dat ik geen kinderen kan krijgen. Sommige mensen; lees mensen, die zelf vaak helemaal gezond zijn, denken dat je altijd alles kan oplossen. Ik betrap mezelf er dus vaak op dat ik mezelf aan het verontschuldigen ben. Toen iedereen van mijn leeftijd met kinderen begon en het bij ons niet wilde lukken kreeg ik vaak opmerkingen van, joh je maakt je veel te druk, zodra je ontspant ben je zo zwanger. Ook werden mij vele therapieën, artsen en behandelingen aanbevolen. Ook werd er gevraagd of ik al met ivf begonnen was. Hoe leg ik uit dat ik daar helemaal niet aan ga beginnen ? Ik heb altijd het gevoel gehad dat dat niet goed is voor mijn lijf. Mensen vergeten dat het erg ingrijpend is zo'n behandeling en de artsen gaven mij maar 15% kans dat het überhaupt zou lukken. Achteraf gezien had ik gelijk, mijn lichaam had dat niet aangekund. Toch willen mensen daar niet aan. Ik kreeg vaak het idee dat mensen dachten dat het mijn eigen schuld was dat ik geen kinderen had, want iedereen kon toch kinderen krijgen met ivf ? Er werd zo makkelijk over gedacht. Als ik maar bleef proberen dan ging het vanzelf wel lukken. Dat elke behandeling A: heel veel geld kost en B: het ontzettend vermoeiend is, lichamelijk maar ook geestelijk gezien, word makkelijk vergeten.  Ik had en heb nu nog steeds het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen dat ik geen kinderen kan krijgen en ook nog eens ziek ben. Natuurlijk heb ik ook het een en ander uitgeprobeerd, tuurlijk ! Vooral in het begin wilde ik er zelf ook nog niet aan. Wat heb ik allemaal wel niet geprobeerd ? bindweefsel massage, acupunctuur, strijker, chiropracter,ontspanningstherapie, pijnpoli en zelfs de psycholoog, maar ik ben er nu klaar mee.
Het werkt niet, ik word niet meer beter !!!  Klaar....
En toch...ik loop een oude buurvrouw tegen het lijf bij de supermarkt, hé hoe gaat het met jou ?
Ach z'n gangetje, geef ik mijn standaard antwoord, aangezien ik niet iedereen wil vermoeien.
Oh gaat het dan al beter met je? Uhh...nee dat niet echt stamel ik. Nou meid, je moet eens naar therapeut Huppeldepup gaan..echt..die verricht wonderen. Jeetje..echt waar? Uhh nou ja uhh nee....ik zoek al naar een verontschuldiging, want ik wil helemaal niet naar weer een wonderdokter, weer een hoop geld, weer hoop op een wonderbaarlijke genezing en weer een hoop energie verspilling. Ik begrijp best dat mensen het goed bedoelen, echt, maar ze begrijpen niet dat het gewoon super irritant is. Waarom moet ik mezelf toch elke keer weer verontschuldigen dat ik daar niet naartoe wil ? De oude buurvrouw drukt een kaartje in mijn handen en roept nog terwijl ze wegloopt..bellen hoor, gewoon doen !!!
Het kaartje is thuis linea recta de prullenbak in verdwenen. Toch komt soms de twijfel weer naar boven. Stel dat dit echt DE wonderdokter is? Stel je voor ...
Ik denk dan terug aan alles wat ik al gehad en gedaan heb. Zucht. Nee ik kan en wil het niet meer.
Al dat gedoe weer aan mijn lijf, weer alles vertellen wat er wel niet mis is aan me. Weer alles oprakelen. Maar waarom blijf ik me verontschuldigen ? Eigenlijk weet ik het wel. Ik wil niet dat mensen denken dat ik lui ben in de zin van, och die vind het wel lekker om niks te hoeven doen of zo. Dat dat niet het geval is zien ze natuurlijk niet aan de buitenkant en misschien denken ze dat niet, maar dat gevoel geven ze me vaak wel. Elke dag is weer een strijd voor mij en dat kost veel energie. Wat ga ik doen vandaag, hoe deel ik mijn dag goed in, zodat ik met de minste pijn het meeste gedaan krijg ? Soms probeer ik het uit te leggen, maar soms worden de mensen zelfs geïrriteerd als ze merken dat ik toch niet van plan ben om naar hun wonderdokter of superieure therapeut  te gaan. Het zal altijd wel een puntje blijven denk ik. Ik vraag me af hoe ander chronisch zieken hiermee omgaan. Hebben die wel een pasklaar antwoord en trekken zij zich hier niks van aan of lopen ze juist wel alles af in de hoop van...
of beginnen ze zich ook stamelend zich te verontschuldigen net als ik ?
Ik ben er echt benieuwd naar....

Kinderloosheid

Hoe kruip je uit een diep gat ? Moeilijke vraag waar ik niet een twee drie een pas klaar antwoord op heb. Ik denk dat het voor iedereen anders ligt. Ik zelf had en heb soms nu nog veel moeite met het leven zonder kinderen, mijn eigen kinderen. Vroeger droomde ik vaak over hoe ze er uit zouden zien, zou ik jongens of meisjes krijgen, hoe zou ik ze noemen, ga zo maar door.
 Hoe verwerk je het dat je uitgestippelde toekomst ineens verdwenen is? Als ik alleen was huilde ik veel, zakdoeken vol. Ook had ik veel moeite met kinderverjaardagen en een kraamvisite was een hel. Natuurlijk gunde ik iedereen alle geluk van de wereld, maar die lachende kinderen, al die gesprekken van die moeders..verschrikkelijk vond ik het. Ik voelde mezelf ook vaak buitengesloten. Veel vrouwen hebben het alleen over hoe geweldig hun kinderen zijn, welke sport ze beoefenen, over de prachtige werkjes die de kinderen maken, waar ze dat leuke kinder truitje op de kop hebben getikt. Grappige, ontroerende verhalen...het komt allemaal voorbij op zo'n verjaardag. Ook vervelende momenten. Op een verjaardag vroeg een vrouw aan mij; en..hoeveel kinderen heb jij? Geen !...even was het stil en vervolgens draait ze haar hoofd om en gaat een gesprek aan met een andere vrouw aan tafel. Daar zat ik dan, een hoofd als een biet, het liefst had ik haar huid vol gescholden, ik voelde me zo vernederd. Net alsof je een enge ziekte hebt of zo. Het liefst ging ik zo snel mogelijk weer naar huis, waar ik dan in huilen uitbarstte. Ik voelde me best vaak eenzaam in die tijd. Als ik erover nadenk is dat best heftig geweest voor me. De chronische buikpijn, de Fibromyalgie,  de vervroegde overgang, ook erg vervelend, maar toch staat de kinderloosheid op nummer 1 bij mij als het gaat over het verwerken en het leren omgaan met het verdriet daarover.
Het heeft lang geduurd. Voor mijn gevoel heeft het nu pas een plekje gekregen bij mij.
Toch zijn  er ook nu wel eens moeilijke momenten. Zomaar een spelend kind of een moeder die voorbij wandelt met een baby in de kinderwagen...het overvalt mij dan gewoon. Het is alsof er een knop omgaat en het verdriet zo mijn hart instroomt. Ik laat het nu maar gebeuren en geef mezelf één dag om verdrietig te zijn, te huilen, gordijnen dicht, pyjama aan, even alleen maar ik en mijn verdriet. De volgende dag gaat de knop weer om en probeer ik de mooie dingetjes om mij heen weer te zien. Voor mij werkt dit zo het beste. Even mezelf compleet laten gaan en dan alle scherven bij elkaar vegen en weer opstaan. In de loop der jaren leer je jezelf goed kennen wat dat betreft. Het gemis en het verdriet daarover slijt, maar echt weggaan doet het nooit denk ik. Het wordt milder, zachter en minder op de voorgrond. Ik kan er nu over praten met anderen zonder dat er tranen in mijn ooghoeken verschijnen of dat ik een dikke prop in mijn keel krijg. Ik weet dat er straks weer een moeilijke tijd aankomt als vrienden om mij heen opa en oma gaan worden. Het blijft terug komen.
Ook de angst wat er mij te wachten staat als ik oud mag worden. Krijg ik dan nog bezoek of zal ik vereenzamen? Geen idee. Als ik dan in de krant lees dat er iemand na twee weken dood in zijn stoel gevonden is, dan denk ik, dat kan mij later ook overkomen. Natuurlijk moet je daar niet teveel bij stilstaan, maar toch. Het voelt als levenslang, een leven zonder kinderen.

Dilemma

Zeur ik ?
Die vraag stel ik vaak aan mijn man.....diepe zucht van zijn kant.
Nee..hij vind niet dat ik zeur zegt hij, ik zou opgelucht moeten zijn, maar dat ben ik niet.
Ik zou het verschrikkelijk vinden als hij mij een zeurpiet zou vinden. Het idee dat hij denkt; pff...   heb je haar weer...
Toch gebeurt het weleens, dat als ik mopper over een van de pijntjes die ik altijd heb, dat hij een brom geluid maakt, waaruit ik uit opmaak dat hij er even geen zin in heeft. Op zulke momenten voel ik mezelf gekwetst. Ik probeer er zo min mogelijk over "te zeuren" en als ik dan eens iets zeg dan wil ik begrip en warmte van zijn kant voelen.  Het valt ook niet mee soms, en al probeer ik een "sterke vrouw" te zijn, het lukt me simpelweg gewoon niet altijd. Als ik krom lig van de buikpijn dan wil ik het soms uitschreeuwen en tja tegen wie anders dan hij kan ik zeggen hoe ik me voel. Ik wil het op zo'n moment toch even kwijt dat ik het even niet trek.Vragen als waarom ik, waarom zoveel kwaaltjes, komen dan in mijn hoofd voorbij. Boosheid, verdriet, onmacht en zelfmedelijden nemen het dan over. Aan dat laatste heb ik een hekel, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik daar geen last van heb af en toe. Zijn kant begrijp ik ook goed. Het lijkt mij ook niet leuk om een vrouw te hebben die altijd pijn heeft en niet alles meer kan. Natuurlijk speelt de overgang ook een rol. Die zorgt ervoor dat ik sneller over de zeik ben en tegenwoordig jank ik al als ik een zielig filmpje op Facebook voorbij zie komen. Daar moeten we allebei ook aan wennen natuurlijk
Dus...ik houd me vaak in en al helemaal naar de buiten wereld toe. Op de vraag hoe het met mij gaat antwoord ik steevast..Oh.. z'n gangetje hoor ! Bedoelen ze dat met sterke vrouw ? Ik weet het niet.
Een vriendin zei het laatst tegen mij; Jij zeurt er nooit over, dat vind ik zo knap !
Even voelde ik me trots op mezelf..zie je nu wel, ik ben best een taaie.Toch merk ik ook dat als ik nooit iets laat merken, dat ik iets niet kan of niet volhoud, dat het ook verkeerd valt. Mensen kunnen nu eenmaal niet in mijn hoofd kijken. Als we dan op een verjaardag zijn en ik heb veel pijn die dag dan ben ik ook niet op m'n vrolijkst, soms lukt dat gewoonweg niet en als dan op een gegeven moment naar huis wil, omdat ik bijna flauwval van de pijn, dan willen mensen toch weten waarom ik zo vroeg vertrek. Moet ik dan een smoesje verzinnen? Dat werkt natuurlijk ook niet altijd. Best lastig vind ik. Vaak ben ik dan al te ver en te lang doorgegaan en wil ik plotseling snel naar huis. Ik vind het op zo'n moment ook echt erg voor mijn man, en al blijft hij soms nog wat langer, leuk is het niet. Op weg naar huis dwarrelen de vragen al door mijn hoofd...ben ik een zeur? wat denken de mensen nu?  is mijn man boos op me? Natuurlijk moet ik daar eigenlijk niet aan denken en schijt daaraan hebben. Makkelijker gezegd dan gedaan...Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat mijn man daar nooit over klaagt. Hij ziet het vaak al aan mijn gezicht dat ik het niet meer trek. Toch twijfel ik dan zo.
Wat is zeuren eigenlijk? De definitie daarvan is: op een vervelende toon steeds min of meer dezelfde vraag of klacht herhalen of veelvuldig en langdurig klagen over weinig belangrijke zaken.
Op een vervelende toon praat ik volgens mij niet, maar ja, het gaat natuurlijk wel elke keer om dezelfde klacht. Weinig belangrijk? Nou voor mij wel....Tja, nu ben ik er nog niet over uit of het nu wel of niet onder "zeuren" valt. Lastig hoor. Je hoort mensen ook wel eens vertellen; Het was zo'n sterke vrouw, ze zeurde nooit ergens over en ze ging maar door !
Stiekem vraag ik mezelf dan af...hoe verging het die vrouw als ze alleen thuis was, of hoe denkt haar partner daarover? Vond zij zich dan ook een sterke vrouw of twijfelde ze ook weleens? Ik kan mezelf bijna niet voorstellen dat als je echt veel pijn hebt dat je het af en toe niet wilt uitgillen of schreeuwen. Ik tenminste wel...niet dat ik het doe, want ik denk dat daar de buren dan niet vrolijk van worden. Maar inwendig wel..dan schreeuw ik. Het zal een dilemma blijven denk ik...de definitie daarvan is; moeilijke keuze tussen twee moeilijke dingen. Dat klopt wel. Keuze 1, Ik ben een supersterke vrouw en ik zeur nooit , nadeel is dat dat bijna niet vrolijk vol te houden is, en dat ik dan heel vaak moet liegen tegen de mensen waarvan ik hou, en dat mensen mij dan onverschillig vinden.
Keuze 2; Ik ben geen supersterke vrouw en ik laat zien dat ik verdrietig ben en huil zo af en toe en tja ...zeur over mijn pijntjes, maar de mensen dan wel weten waarom ik wegblijf op een feestje of niet meega uit eten. Maar, zullen ze dan niet denken, pff..wat een zeur ! Of, denken ze dan..als ze er is dan doet ze ook echt haar best om erbij te zijn en heeft ze de pijn daarvoor over? Met andere woorden...Dilemma ! Dilemma! Dilemma! Één ding hoop ik wel, of ik nou een zeurpiet ben of juist niet, ik hoop dat ze mij een prettig mens vinden en dat ik de moeite waard ben, ondanks alle dingen die mij overkomen zijn. Tenminste...daar doe ik mijn best voor en ja hoor, weer die twijfel..om gek van te worden! Uhh, gelukkig is dat een van de dingen waar ik geen last van heb, gek ben ik zeker niet !

Kauwgomballenbuik

Wat mij nog het meest bij is gebleven uit die tijd was dat de artsen mij niet serieus namen.
Ik voelde aan mijn lijf dat het niet goed zat. Het werd ook steeds erger. Ik had voortaan schrik om weer ongesteld te worden, zo ziek was ik ervan. Scherpe pijn in de buik alsof er messen ingestoken werden, misselijk, hoofdpijn, rugpijn. Kortom..ziek en beroerd en dat anderhalve week. De helft van de maand was ik dus gewoon ziek en de pijn werd steeds erger.
Toch kreeg ik steevast het advies; neem een paracetamol ! Tja , vrouwenkwaaltje werd er gezegd.
Achteraf gezien heb ik me te lang in een hoekje laten duwen. Ondertussen kreeg mijn moeder baarmoederhalskanker en was daarvoor onder behandeling in een ander ziekenhuis.
Eigenlijk is dat mijn "geluk "geweest.
Mijn moeder herstelde gelukkig goed, maar bleef onder controle bij desbetreffende Gynaecologe.
Ze konden het goed samen vinden en zodoende dat mijn moeder vertelde over mij.
Bij haar gingen er wat belletjes rinkelen en ze regelde dat ik bij haar langs mocht komen voor een second opinion. er werd bloed afgenomen, maar daar kwam niets uit. Opnieuw kreeg ik inwendige onderzoeken, jeetje wat zag ik daar tegenop. Ik was het drama in het eerste ziekenhuis niet vergeten.
Ze waren daar bij een onderzoek vergeten mij een plaatselijke verdoving te geven. Afijn om het wat smakelijk te houden; veel bloed , afgrijselijke pijn en een trauma rijker. Gelukkig was mijn man erbij deze keer (voorgevoel ?) en die heeft het onderzoek stopgezet. Ik heb vervolgens twee uur op de gang gezeten, omdat ik niet meer kon lopen. Zelfs in het onderzoek in het andere ziekenhuis konden ze het littekenweefsel nog zien (ze vroegen of ik "iets ergs" had meegemaakt als vrouw !)
Maar goed..tanden op elkaar en weer op de behandeltafel. Dit keer ging het gelukkig allemaal anders en had ik ook het gevoel dat er naar me werd geluisterd. De gynaecologe stelde een kijkoperatie voor, omdat ze endometriose vermoede. Aangezien ik een eigen zaak had werd het in het najaar gepland, in een wat rustiger tijd. Het idee was dat ik dan voor de feestdagen opgeknapt zou zijn.
Najaar 2011. Het was zover ...eigenlijk verheugde ik me op de operatie, dacht dat ik daarna geholpen zou zijn. Pijnvrij ! misschien zelfs nog een kindje ? Hoe anders liep het.
Ik werd goed misselijk wakker na de operatie, gelukkig werkte een oude schoolvriendin als verpleegster die nacht, het was verder rustig op de afdeling dus ik kreeg extra aandacht.
Mijn man en ouders waren er gelukkig al vrij snel. Het had allemaal langer geduurd als verwacht dus ze hadden goed in de stress gezeten. Al snel kwam de arts binnen, ze had de operatie ook zelf uitgevoerd en ze was zich rot geschrokken vertelde ze. Ze had in haar hele loopbaan nog nooit zo'n
"troep" gezien (klinkt bekend!) De endometriose had zijn sporen goed achtergelaten. Mijn buik was veranderd in een grote kauwgombal. Alles zat aan elkaar verkleefd, de darmen, blaas, baarmoeder, buikvlies en de laatst overgebleven eierstok. Aangezien daar een cyste in zat, formaat tennisbal, heeft ze die niet meer kunnen redden. Het bleek dat, door de verklevingen, mijn baarmoeder en blaas verdraaid lagen en uitelkaar getrokken werden door mijn darmen.Tijdens de operatie heeft ze filmopnames gemaakt, zo ernstig zag het eruit. Ze kon ook absoluut niet begrijpen dat ze mij zo hadden laten lopen in dat andere ziekenhuis. Tijdens de operatie heeft ze zoveel mogelijk verklevingen losgemaakt en weggebrand. Helaas heeft ze niet alles kunnen doen, omdat dat buiten haar kunnen om ging, zoals het buikvlies en de darmen schoonmaken van de verklevingen. Na de operatie vloog ik gelijk in de overgang. Nooit geweten dat een mens zoveel kon zweten. Mijn hoofd heeft vaak op ontploffen gestaan en kreeg dan een prachtige kleur rood, vuurrood dus. De tijd van herstellen brak aan. Zes weken lang mocht ik niets doen thuis. dat ging ook niet, ik voelde me beroerd. Na 1 week begon ik me steeds slechter te voelen. In eerste instantie dachten we dat het aan de narcose lag, ik had flink wat bij gekregen tijdens de operatie, en dat moest er natuurlijk ook uit. Op zaterdag ging het snel achteruit. Ik wist niet meer wat ik moest doen, de pijn in mijn zij was niet te houden. ik belde mijn man op het werk en zei letterlijk; ik heb zoveel pijn, ik kan niet meer, ik spring zo uit het raam. Aangezien hij niet direct naar huis kon belde hij mijn ouders op. Het duurde een eeuwigheid totdat die er waren (voor mijn gevoel dan). De huisartsenpost werd gebeld, wat niet echt vlot verliep. Uiteindelijk mocht ik langs komen (ze konden geen arts sturen ?) Daar aangekomen werd ik direct doorgestuurd naar het ziekenhuis, ze zagen toch wel in dat het echt niet goed met me ging. In het ziekenhuis was het erg druk bij de EHBO. Het duurde en duurde maar. Mijn man is toen heel erg boos geworden, normaal is hij de rust zelve, maar hij zag dat ik steeds verder wegzakte) Uiteindelijk kwam ik op een ziekenhuis bed terecht, helaas was er alleen een arts in opleiding aanwezig en die wist niet goed wat ze moest doen. Uit mijn bloed kwam er weer niets uit. (schijnbaar houd mijn lichaam graag iedereen voor de gek) De redding kwam van een wat oudere zuster. Nierbekontsteking zei ze...ze legde gauw een infuus met antibiotica aan. Het was ondertussen alweer negen uur. Om vier uur hadden mijn ouders gebeld naar de huisartsenpost en na vijf uur werd ik eindelijk geholpen. Gelukkig werkte de antibiotica en de pijnstillers vrij snel en de dag naderhand bleek dat ze het bij het goede eind had. Na een weekje mocht ik weer naar huis om verder te herstellen. Mijn kauwgomballenbuik werkte alleen niet echt mee. Het herstel ging echt super langzaam. Ik bleef veel pijn houden.
Ook was het verdriet heel intens, mijn droom uiteengespat, geen kinderen...mijn vrouwelijkheid, dat was een ander soort pijn. En emoties, verdriet en overgang gaan ook niet samen. ik heb zoveel gehuild, een oceaan vol.
Maar goed, dat is weer een ander verhaal.