Zucht..het is weer zover, Moederdag !
Natuurlijk ben ik mijn eigen moeder dankbaar dat ze mij op de wereld heeft gezet.
En zoals het van een dankbare dochter verwacht wordt, ben ik naar de winkel gegaan om een speciaal voor mijn moeder een cadeau te kopen. In de winkel aangekomen word ik overspoeld met posters met een jonge frisse moeder met een glimlachende baby op haar arm, wobblers die al wiebelend de aandacht proberen te trekken, pijltjes met moederdagtips, vloerdislay's gevuld met "speciaal voor moeder" kado's . Ik probeer ze te ontwijken en heel langzaam borrelt er al iets van ongemak naar boven. Moederdag is natuurlijk "booming". Vooral als man van "de liefste moeder" wordt er geacht een wel heel speciaal cadeau voor haar te kopen. Weken van te voren worden er al hints gegeven en blijven er zogenaamd per ongeluk uitgeknipte advertenties op de keukentafel liggen. In de winkel probeer ik rustig te blijven, wat zal ik dit jaar weer mee nemen voor mijn moeder.
Ik besluit voor een boek te gaan. Ze leest nu eenmaal graag en het is een persoonlijk cadeau. Niet zo'n standaard cadeaubon die je vlug in de supermarkt hebt meegepikt. Eenmaal thuis overvalt het me. Ik barst in tranen uit. Heftig ook...ik kan er niet mee ophouden. Om mezelf troost te geven zet ik wat muziek op. Dat werkt natuurlijk niet echt mee, melancholische muziek vult de ruimte en ik laat het maar over me heen komen. Het gebeurt me elk jaar opnieuw en elk jaar denk ik, dit is de laatste keer dat ik me zo laat gaan.
Het verdriet wat ik dan voel is rauw en hard. Het beukt tegen mijn ribbenkast en mijn hoofd lijkt uit elkaar te spatten. Er komen rare geluiden uit mijn keel opgeborreld. Ben ik dat ? Er speelt van alles door mijn hoofd. Waarom? Waarom? Waarom heb ik nooit het geluk van een eigen kindje mogen ervaren ? Ik wil ook zo'n eigen geknutseld kunstwerkje en ik wil ook een dankbare blik van mijn man dat ik zo iets moois op de wereld heb gezet. Ik wil ook een ontbijt op bed ook al heb ik daar een hekel aan. Ik wil ook trots aan vriendinnen kunnen vertellen hoe ik verwent ben. Ik vind het erg om te zeggen, maar het liefst ontwijk ik mijn vriendinnen met kinderen van te voren. Al die kinderpraat ! Op school wordt er natuurlijk driftig geknutseld en op het schoolplein word er zachtjes gefluisterd, want mama mag natuurlijk niets weten. Vriendinnen kwebbelen onder het genot van een kop koffie er lustig op los. Natuurlijk weten ze allang wat er geknutseld word en samen lachen ze om het geheimzinnige gedoe van hun kroost. Ik zelf zit er op dat moment ongemakkelijk bij en het liefst neem ik dan een spurtje naar de voordeur. Normaal doet het me niet zo heel veel meer, die tijd heb ik gelukkig gehad, maar rond Moederdag ligt dat anders, net alsof er langzaam iets in mij opzwelt; ergernis dat ik dit nooit mee zal maken. Ik probeer onder deze situaties uit te komen, want ik kan er niet goed mee overweg. Mijn vriendinnen weten dat het me raakt, maar zijn zelf te vol van het Moederdag genot om zich te realiseren dat ze het er constant over hebben. Overal word ik er ook mee geconfronteerd. Op de Tv, voorbij rijdende bussen inclusief bushokjes, tijdschriften, reclamefolders, huis aan huisblaadjes, alles draait om Moederdag ! Waarom houden ze geen rekening met ongewild kinderloze moeders? Ja duh..stomme reactie natuurlijk, dat weet ik zelf ook wel, maar toch voelt het voor mij zo. En dan de dag zelf...drama. Meestal word ik al super verdrietig wakker en mijn eerste zakdoekje komt te voorschijn. In mijn gedachte flitsen de woorden "Ik haat Moederdag" al voorbij. Schuldgevoel volgt direct. Ik sleur mezelf meestal door de dag heen en probeer mijn zus en schoonzus te ontwijken. Ik kan het niet aanzien, al dat Moederdag geluk. Ik snuit zeker een pak zakdoekjes vol. Uit ervaring weet mijn man dat hij mij die dag beter met rust kan laten en dat ik dan snel ontvlambaar ben. Sorry lieverd, ik weet het van mezelf, maar die zondag kan ik niet anders. Soms word ik verrast met een klein cadeautje van mijn man; hij spreekt de waardering uit voor wat ik voor hem doe...lief ! Ik weet niet hoe andere kinderloze moeders hiermee omgaan, maar voor mij mag die dag verandert worden in "fantastische vrouwendag" of zo. Gewoon waardering in het algemeen. Zal niet gauw gebeuren denk ik zo...Ik zal zo blij zijn als die dag weer voorbij is, ik tel de dagen af dat ik mijn verdriet weer een plekje kan geven, veilig opgeborgen in mijn hart, waar niemand het ziet.
