Dilemma

Zeur ik ?
Die vraag stel ik vaak aan mijn man.....diepe zucht van zijn kant.
Nee..hij vind niet dat ik zeur zegt hij, ik zou opgelucht moeten zijn, maar dat ben ik niet.
Ik zou het verschrikkelijk vinden als hij mij een zeurpiet zou vinden. Het idee dat hij denkt; pff...   heb je haar weer...
Toch gebeurt het weleens, dat als ik mopper over een van de pijntjes die ik altijd heb, dat hij een brom geluid maakt, waaruit ik uit opmaak dat hij er even geen zin in heeft. Op zulke momenten voel ik mezelf gekwetst. Ik probeer er zo min mogelijk over "te zeuren" en als ik dan eens iets zeg dan wil ik begrip en warmte van zijn kant voelen.  Het valt ook niet mee soms, en al probeer ik een "sterke vrouw" te zijn, het lukt me simpelweg gewoon niet altijd. Als ik krom lig van de buikpijn dan wil ik het soms uitschreeuwen en tja tegen wie anders dan hij kan ik zeggen hoe ik me voel. Ik wil het op zo'n moment toch even kwijt dat ik het even niet trek.Vragen als waarom ik, waarom zoveel kwaaltjes, komen dan in mijn hoofd voorbij. Boosheid, verdriet, onmacht en zelfmedelijden nemen het dan over. Aan dat laatste heb ik een hekel, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik daar geen last van heb af en toe. Zijn kant begrijp ik ook goed. Het lijkt mij ook niet leuk om een vrouw te hebben die altijd pijn heeft en niet alles meer kan. Natuurlijk speelt de overgang ook een rol. Die zorgt ervoor dat ik sneller over de zeik ben en tegenwoordig jank ik al als ik een zielig filmpje op Facebook voorbij zie komen. Daar moeten we allebei ook aan wennen natuurlijk
Dus...ik houd me vaak in en al helemaal naar de buiten wereld toe. Op de vraag hoe het met mij gaat antwoord ik steevast..Oh.. z'n gangetje hoor ! Bedoelen ze dat met sterke vrouw ? Ik weet het niet.
Een vriendin zei het laatst tegen mij; Jij zeurt er nooit over, dat vind ik zo knap !
Even voelde ik me trots op mezelf..zie je nu wel, ik ben best een taaie.Toch merk ik ook dat als ik nooit iets laat merken, dat ik iets niet kan of niet volhoud, dat het ook verkeerd valt. Mensen kunnen nu eenmaal niet in mijn hoofd kijken. Als we dan op een verjaardag zijn en ik heb veel pijn die dag dan ben ik ook niet op m'n vrolijkst, soms lukt dat gewoonweg niet en als dan op een gegeven moment naar huis wil, omdat ik bijna flauwval van de pijn, dan willen mensen toch weten waarom ik zo vroeg vertrek. Moet ik dan een smoesje verzinnen? Dat werkt natuurlijk ook niet altijd. Best lastig vind ik. Vaak ben ik dan al te ver en te lang doorgegaan en wil ik plotseling snel naar huis. Ik vind het op zo'n moment ook echt erg voor mijn man, en al blijft hij soms nog wat langer, leuk is het niet. Op weg naar huis dwarrelen de vragen al door mijn hoofd...ben ik een zeur? wat denken de mensen nu?  is mijn man boos op me? Natuurlijk moet ik daar eigenlijk niet aan denken en schijt daaraan hebben. Makkelijker gezegd dan gedaan...Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat mijn man daar nooit over klaagt. Hij ziet het vaak al aan mijn gezicht dat ik het niet meer trek. Toch twijfel ik dan zo.
Wat is zeuren eigenlijk? De definitie daarvan is: op een vervelende toon steeds min of meer dezelfde vraag of klacht herhalen of veelvuldig en langdurig klagen over weinig belangrijke zaken.
Op een vervelende toon praat ik volgens mij niet, maar ja, het gaat natuurlijk wel elke keer om dezelfde klacht. Weinig belangrijk? Nou voor mij wel....Tja, nu ben ik er nog niet over uit of het nu wel of niet onder "zeuren" valt. Lastig hoor. Je hoort mensen ook wel eens vertellen; Het was zo'n sterke vrouw, ze zeurde nooit ergens over en ze ging maar door !
Stiekem vraag ik mezelf dan af...hoe verging het die vrouw als ze alleen thuis was, of hoe denkt haar partner daarover? Vond zij zich dan ook een sterke vrouw of twijfelde ze ook weleens? Ik kan mezelf bijna niet voorstellen dat als je echt veel pijn hebt dat je het af en toe niet wilt uitgillen of schreeuwen. Ik tenminste wel...niet dat ik het doe, want ik denk dat daar de buren dan niet vrolijk van worden. Maar inwendig wel..dan schreeuw ik. Het zal een dilemma blijven denk ik...de definitie daarvan is; moeilijke keuze tussen twee moeilijke dingen. Dat klopt wel. Keuze 1, Ik ben een supersterke vrouw en ik zeur nooit , nadeel is dat dat bijna niet vrolijk vol te houden is, en dat ik dan heel vaak moet liegen tegen de mensen waarvan ik hou, en dat mensen mij dan onverschillig vinden.
Keuze 2; Ik ben geen supersterke vrouw en ik laat zien dat ik verdrietig ben en huil zo af en toe en tja ...zeur over mijn pijntjes, maar de mensen dan wel weten waarom ik wegblijf op een feestje of niet meega uit eten. Maar, zullen ze dan niet denken, pff..wat een zeur ! Of, denken ze dan..als ze er is dan doet ze ook echt haar best om erbij te zijn en heeft ze de pijn daarvoor over? Met andere woorden...Dilemma ! Dilemma! Dilemma! Één ding hoop ik wel, of ik nou een zeurpiet ben of juist niet, ik hoop dat ze mij een prettig mens vinden en dat ik de moeite waard ben, ondanks alle dingen die mij overkomen zijn. Tenminste...daar doe ik mijn best voor en ja hoor, weer die twijfel..om gek van te worden! Uhh, gelukkig is dat een van de dingen waar ik geen last van heb, gek ben ik zeker niet !