POF

Na de operatie, waar zoveel mogelijk verklevingen losgemaakt en weggehaald waren, en mijn eierstokken verwijderd zijn, had ik veel moeite met herstellen.
Mijn geheugen en concentratie waren niveau nul, echt irritant gewoon. Hoe vaak ik wel niet gehoord heb; Mylotje...dit heb ik je pas verteld..let nu eens op als ik je iets zeg ! Uhh...sorry?
Waarschijnlijk een kwaaltje die ik aan de narcose tijdens de operatie over gehouden heb. Het heeft zeker een jaar geduurd eer het weer een beetje acceptabel was, maar 100% is het niet meer geworden.
Aangezien mijn eierstokken verwijderd waren en ik daardoor geen oestrogeen meer aanmaakte, kwam ik direct in de vervroegde overgang. Nooit geweten dat dat zo'n inpakt op je leven kon hebben. Het meest heb ik last van zweten, vooral tijdens de nacht, zo erg dat ik vooral in het begin soms wel 3 x per nacht een schone droge pyjama aan ging trekken. Verder vlieger ik een aantal keren per dag, heb ik aanvallen van een opgejaagd gevoel en heb ik vaak last van tintelende vingers. Een glaasje wijn drink ik nooit meer op een verjaardag. Zo verschut ! Een hoofd als een tomaat, een vuurtoren is er niets bij. Nee voor mij geen alcohol meer in het bijzijn van iemand anders. Iedereen zit je aan te staren, want je kunt er niet omheen kijken. Ik steek er zelf maar de draak mee, maar ondertussen kruip ik dan het liefst onder de tafel. Gelukkig voel ik de opvliegers nu aankomen en zorg ik dat dan dat ik op mijn ademhaling en frisse lucht heb. In het begin moest mijn man vaak lachen. Hij riep dan al dat ik weer ging opstijgen. Als ik me erg opgejaagd voel van binnen dan probeer ik even alleen, in alle rust, met mijn ogen dicht te gaan zitten of liggen. Op dat moment kan ik niet veel velen en degene die dan in mijn buurt durft te komen kan dan nogal eens een keer een snauw naar z'n hoofd krijgen. Tja....! Ik weet op dat moment ook wel dat ik onredelijk ben, maar ik kan het dan simpelweg niet laten. Het lucht ook even op. Bij deze mijn excuses aan al diegene die daar onder te lijden hebben gehad. Ik slik nu Sint Janskruid capsules en die werken bij mij redelijk.
Ik heb het idee dat ik het daardoor beter onder controle heb. In het begin heb ik het een en ander uitgeprobeerd en dit werkte voor mij het beste. Voor de tintelende vingers slik ik Magnesiumcitraat.
Als ik een tablet vergeten ben merk ik dat direct. Vooral in de winter met kou, dan kan het ook nog eens flink zeer doen. Ik heb ze dus ook standaard in mijn medicijnenbakje liggen die ik bij elke maaltijd op tafel zet, zodat ik niets kan vergeten in te nemen. Voor de vervroegde overgang slik ik verder niets, aangezien ik geen hormonen mag slikken in verband met de endometriose.
Als ik dat wel zou doen, om botontkalking tegen te gaan, dan word de endometriose weer geactiveerd. Heel even na de operatie heb ik het geprobeerd, maar de endo vlamde meteen weer op.
Nu ga ik 1 x per jaar door de dexa scan om te kijken hoe mijn botjes ervoor staan. Gelukkig gaat het tot nu toe prima daarmee. Wat ik in het begin zeker gemist heb is voldoende informatie over de POF.
Grappig woord eigenlijk.. Waar heeft U last van? Nou van de POF! Weet zeker dat iedereen je met grote ogen aan staat te staren. Pof staat voor prematuur ovarieel falen. Over de overgang op zichzelf is er genoeg te lezen, maar als je meer wilt weten wat het voor effect heeft als je nog jong bent, dan is er weinig te vinden. Hoe geef je het een plekje, hoe ga je ermee om, wat zijn op lange termijn de gevolgen? Ik heb uren gegoogeld om het een en ander te weten te komen. Ook vind ik het lastig dat ik het hier niet met vriendinnen over kan hebben. Voor hun is het nog een ver van mijn bed show.
Op de verhalen van mijn moeder zit ik zelf niet echt te wachten, raar eigenlijk, maar dat voelt gewoon niet oké. Natuurlijk bedoeld ze het goed, maar ik wil me nog jong voelen en niet over zoiets hoeven te praten.Mijn man weet natuurlijk al helemaal niet waar ik het over heb. Mooie bak zou dat zijn !  Nu een aantal jaren verder kan ik er beter mee overweg gelukkig. Toch zou ik het best wel prettig vinden met lotgenoten het hier af en toe eens over te hebben. Soms lucht dat wel op...even lekker zeuren, janken, mopperen en klagen en dan weer de schouders eronder en weer doorgaan.
Ik denk dan maar; Pof, je kan de pof krijgen !

Stil verdriet

Altijd loop ik met een glimlach op mijn gezicht,

maar van binnen voel ik me totaal ontwricht.

Ik stel de vraag, waarom ik en niet jij?

Ik weet het antwoord, het is een lot uit de loterij.

Mensen vragen hoe gaat het met jou?

Z'n gangetje antwoord ik steevast, trouw.

Ze hoeven het allemaal niet te weten.

Zoveel tranen, de zakdoeken die ik heb versleten.

Hoe leg je het ook uit, die vraag?

Dat de pijn nooit weg is, die ik elke dag bij me draag.

Elke dag plannen, wat kan ik wel wat kan ik niet.

Er zijn zo weinig momenten dat ik echt geniet.

Elke minuut van de dag verdraag ik die pijn.

Ik heb geen idee hoe het voelt om zonder te zijn.

Ik kijk naar de mensen buiten die wandelen, fietsen en trimmen.

Niemand weet hoe graag ik dat ook zou willen.

Vrijheid, zomaar kunnen doen waar je zin in hebt.

Je fit voelen, dat de pijn zomaar weg ebt.

Maar nee, het is niet anders, de pijn  en ik horen bij elkaar.

De oude onverslaanbare ik, voor altijd onvindbaar.

Stil verdriet van binnen, aanwezig tot aan het eind.

Van buiten niets te zien, zorgen dat er niets van doorschijnt.

Sterk zijn, ik wil er niet over zeuren.

Ik zal dat ook niet gauw laten gebeuren.

Vaarwel gezondheid, vaarwel zorgeloos bestaan.

De nieuwe ik, verslagen maar niet verloren, is opgestaan.

Verontschuldigen

Waarom moet ik mezelf steeds verontschuldigen bij iedereen?
En dan bedoel ik niet voor hetgeen ik allemaal fout doe of zo, maar voor het feit dat ik ziek ben en daardoor niet met alles mee kan doen in de maatschappij en ook dat ik geen kinderen kan krijgen. Sommige mensen; lees mensen, die zelf vaak helemaal gezond zijn, denken dat je altijd alles kan oplossen. Ik betrap mezelf er dus vaak op dat ik mezelf aan het verontschuldigen ben. Toen iedereen van mijn leeftijd met kinderen begon en het bij ons niet wilde lukken kreeg ik vaak opmerkingen van, joh je maakt je veel te druk, zodra je ontspant ben je zo zwanger. Ook werden mij vele therapieën, artsen en behandelingen aanbevolen. Ook werd er gevraagd of ik al met ivf begonnen was. Hoe leg ik uit dat ik daar helemaal niet aan ga beginnen ? Ik heb altijd het gevoel gehad dat dat niet goed is voor mijn lijf. Mensen vergeten dat het erg ingrijpend is zo'n behandeling en de artsen gaven mij maar 15% kans dat het überhaupt zou lukken. Achteraf gezien had ik gelijk, mijn lichaam had dat niet aangekund. Toch willen mensen daar niet aan. Ik kreeg vaak het idee dat mensen dachten dat het mijn eigen schuld was dat ik geen kinderen had, want iedereen kon toch kinderen krijgen met ivf ? Er werd zo makkelijk over gedacht. Als ik maar bleef proberen dan ging het vanzelf wel lukken. Dat elke behandeling A: heel veel geld kost en B: het ontzettend vermoeiend is, lichamelijk maar ook geestelijk gezien, word makkelijk vergeten.  Ik had en heb nu nog steeds het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen dat ik geen kinderen kan krijgen en ook nog eens ziek ben. Natuurlijk heb ik ook het een en ander uitgeprobeerd, tuurlijk ! Vooral in het begin wilde ik er zelf ook nog niet aan. Wat heb ik allemaal wel niet geprobeerd ? bindweefsel massage, acupunctuur, strijker, chiropracter,ontspanningstherapie, pijnpoli en zelfs de psycholoog, maar ik ben er nu klaar mee.
Het werkt niet, ik word niet meer beter !!!  Klaar....
En toch...ik loop een oude buurvrouw tegen het lijf bij de supermarkt, hé hoe gaat het met jou ?
Ach z'n gangetje, geef ik mijn standaard antwoord, aangezien ik niet iedereen wil vermoeien.
Oh gaat het dan al beter met je? Uhh...nee dat niet echt stamel ik. Nou meid, je moet eens naar therapeut Huppeldepup gaan..echt..die verricht wonderen. Jeetje..echt waar? Uhh nou ja uhh nee....ik zoek al naar een verontschuldiging, want ik wil helemaal niet naar weer een wonderdokter, weer een hoop geld, weer hoop op een wonderbaarlijke genezing en weer een hoop energie verspilling. Ik begrijp best dat mensen het goed bedoelen, echt, maar ze begrijpen niet dat het gewoon super irritant is. Waarom moet ik mezelf toch elke keer weer verontschuldigen dat ik daar niet naartoe wil ? De oude buurvrouw drukt een kaartje in mijn handen en roept nog terwijl ze wegloopt..bellen hoor, gewoon doen !!!
Het kaartje is thuis linea recta de prullenbak in verdwenen. Toch komt soms de twijfel weer naar boven. Stel dat dit echt DE wonderdokter is? Stel je voor ...
Ik denk dan terug aan alles wat ik al gehad en gedaan heb. Zucht. Nee ik kan en wil het niet meer.
Al dat gedoe weer aan mijn lijf, weer alles vertellen wat er wel niet mis is aan me. Weer alles oprakelen. Maar waarom blijf ik me verontschuldigen ? Eigenlijk weet ik het wel. Ik wil niet dat mensen denken dat ik lui ben in de zin van, och die vind het wel lekker om niks te hoeven doen of zo. Dat dat niet het geval is zien ze natuurlijk niet aan de buitenkant en misschien denken ze dat niet, maar dat gevoel geven ze me vaak wel. Elke dag is weer een strijd voor mij en dat kost veel energie. Wat ga ik doen vandaag, hoe deel ik mijn dag goed in, zodat ik met de minste pijn het meeste gedaan krijg ? Soms probeer ik het uit te leggen, maar soms worden de mensen zelfs geïrriteerd als ze merken dat ik toch niet van plan ben om naar hun wonderdokter of superieure therapeut  te gaan. Het zal altijd wel een puntje blijven denk ik. Ik vraag me af hoe ander chronisch zieken hiermee omgaan. Hebben die wel een pasklaar antwoord en trekken zij zich hier niks van aan of lopen ze juist wel alles af in de hoop van...
of beginnen ze zich ook stamelend zich te verontschuldigen net als ik ?
Ik ben er echt benieuwd naar....

Kinderloosheid

Hoe kruip je uit een diep gat ? Moeilijke vraag waar ik niet een twee drie een pas klaar antwoord op heb. Ik denk dat het voor iedereen anders ligt. Ik zelf had en heb soms nu nog veel moeite met het leven zonder kinderen, mijn eigen kinderen. Vroeger droomde ik vaak over hoe ze er uit zouden zien, zou ik jongens of meisjes krijgen, hoe zou ik ze noemen, ga zo maar door.
 Hoe verwerk je het dat je uitgestippelde toekomst ineens verdwenen is? Als ik alleen was huilde ik veel, zakdoeken vol. Ook had ik veel moeite met kinderverjaardagen en een kraamvisite was een hel. Natuurlijk gunde ik iedereen alle geluk van de wereld, maar die lachende kinderen, al die gesprekken van die moeders..verschrikkelijk vond ik het. Ik voelde mezelf ook vaak buitengesloten. Veel vrouwen hebben het alleen over hoe geweldig hun kinderen zijn, welke sport ze beoefenen, over de prachtige werkjes die de kinderen maken, waar ze dat leuke kinder truitje op de kop hebben getikt. Grappige, ontroerende verhalen...het komt allemaal voorbij op zo'n verjaardag. Ook vervelende momenten. Op een verjaardag vroeg een vrouw aan mij; en..hoeveel kinderen heb jij? Geen !...even was het stil en vervolgens draait ze haar hoofd om en gaat een gesprek aan met een andere vrouw aan tafel. Daar zat ik dan, een hoofd als een biet, het liefst had ik haar huid vol gescholden, ik voelde me zo vernederd. Net alsof je een enge ziekte hebt of zo. Het liefst ging ik zo snel mogelijk weer naar huis, waar ik dan in huilen uitbarstte. Ik voelde me best vaak eenzaam in die tijd. Als ik erover nadenk is dat best heftig geweest voor me. De chronische buikpijn, de Fibromyalgie,  de vervroegde overgang, ook erg vervelend, maar toch staat de kinderloosheid op nummer 1 bij mij als het gaat over het verwerken en het leren omgaan met het verdriet daarover.
Het heeft lang geduurd. Voor mijn gevoel heeft het nu pas een plekje gekregen bij mij.
Toch zijn  er ook nu wel eens moeilijke momenten. Zomaar een spelend kind of een moeder die voorbij wandelt met een baby in de kinderwagen...het overvalt mij dan gewoon. Het is alsof er een knop omgaat en het verdriet zo mijn hart instroomt. Ik laat het nu maar gebeuren en geef mezelf één dag om verdrietig te zijn, te huilen, gordijnen dicht, pyjama aan, even alleen maar ik en mijn verdriet. De volgende dag gaat de knop weer om en probeer ik de mooie dingetjes om mij heen weer te zien. Voor mij werkt dit zo het beste. Even mezelf compleet laten gaan en dan alle scherven bij elkaar vegen en weer opstaan. In de loop der jaren leer je jezelf goed kennen wat dat betreft. Het gemis en het verdriet daarover slijt, maar echt weggaan doet het nooit denk ik. Het wordt milder, zachter en minder op de voorgrond. Ik kan er nu over praten met anderen zonder dat er tranen in mijn ooghoeken verschijnen of dat ik een dikke prop in mijn keel krijg. Ik weet dat er straks weer een moeilijke tijd aankomt als vrienden om mij heen opa en oma gaan worden. Het blijft terug komen.
Ook de angst wat er mij te wachten staat als ik oud mag worden. Krijg ik dan nog bezoek of zal ik vereenzamen? Geen idee. Als ik dan in de krant lees dat er iemand na twee weken dood in zijn stoel gevonden is, dan denk ik, dat kan mij later ook overkomen. Natuurlijk moet je daar niet teveel bij stilstaan, maar toch. Het voelt als levenslang, een leven zonder kinderen.