Hoe kruip je uit een diep gat ? Moeilijke vraag waar ik niet een twee drie een pas klaar antwoord op heb. Ik denk dat het voor iedereen anders ligt. Ik zelf had en heb soms nu nog veel moeite met het leven zonder kinderen, mijn eigen kinderen. Vroeger droomde ik vaak over hoe ze er uit zouden zien, zou ik jongens of meisjes krijgen, hoe zou ik ze noemen, ga zo maar door.
Hoe verwerk je het dat je uitgestippelde toekomst ineens verdwenen is? Als ik alleen was huilde ik veel, zakdoeken vol. Ook had ik veel moeite met kinderverjaardagen en een kraamvisite was een hel. Natuurlijk gunde ik iedereen alle geluk van de wereld, maar die lachende kinderen, al die gesprekken van die moeders..verschrikkelijk vond ik het. Ik voelde mezelf ook vaak buitengesloten. Veel vrouwen hebben het alleen over hoe geweldig hun kinderen zijn, welke sport ze beoefenen, over de prachtige werkjes die de kinderen maken, waar ze dat leuke kinder truitje op de kop hebben getikt. Grappige, ontroerende verhalen...het komt allemaal voorbij op zo'n verjaardag. Ook vervelende momenten. Op een verjaardag vroeg een vrouw aan mij; en..hoeveel kinderen heb jij? Geen !...even was het stil en vervolgens draait ze haar hoofd om en gaat een gesprek aan met een andere vrouw aan tafel. Daar zat ik dan, een hoofd als een biet, het liefst had ik haar huid vol gescholden, ik voelde me zo vernederd. Net alsof je een enge ziekte hebt of zo. Het liefst ging ik zo snel mogelijk weer naar huis, waar ik dan in huilen uitbarstte. Ik voelde me best vaak eenzaam in die tijd. Als ik erover nadenk is dat best heftig geweest voor me. De chronische buikpijn, de Fibromyalgie, de vervroegde overgang, ook erg vervelend, maar toch staat de kinderloosheid op nummer 1 bij mij als het gaat over het verwerken en het leren omgaan met het verdriet daarover.
Het heeft lang geduurd. Voor mijn gevoel heeft het nu pas een plekje gekregen bij mij.
Toch zijn er ook nu wel eens moeilijke momenten. Zomaar een spelend kind of een moeder die voorbij wandelt met een baby in de kinderwagen...het overvalt mij dan gewoon. Het is alsof er een knop omgaat en het verdriet zo mijn hart instroomt. Ik laat het nu maar gebeuren en geef mezelf één dag om verdrietig te zijn, te huilen, gordijnen dicht, pyjama aan, even alleen maar ik en mijn verdriet. De volgende dag gaat de knop weer om en probeer ik de mooie dingetjes om mij heen weer te zien. Voor mij werkt dit zo het beste. Even mezelf compleet laten gaan en dan alle scherven bij elkaar vegen en weer opstaan. In de loop der jaren leer je jezelf goed kennen wat dat betreft. Het gemis en het verdriet daarover slijt, maar echt weggaan doet het nooit denk ik. Het wordt milder, zachter en minder op de voorgrond. Ik kan er nu over praten met anderen zonder dat er tranen in mijn ooghoeken verschijnen of dat ik een dikke prop in mijn keel krijg. Ik weet dat er straks weer een moeilijke tijd aankomt als vrienden om mij heen opa en oma gaan worden. Het blijft terug komen.
Ook de angst wat er mij te wachten staat als ik oud mag worden. Krijg ik dan nog bezoek of zal ik vereenzamen? Geen idee. Als ik dan in de krant lees dat er iemand na twee weken dood in zijn stoel gevonden is, dan denk ik, dat kan mij later ook overkomen. Natuurlijk moet je daar niet teveel bij stilstaan, maar toch. Het voelt als levenslang, een leven zonder kinderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten