Kauwgomballenbuik

Wat mij nog het meest bij is gebleven uit die tijd was dat de artsen mij niet serieus namen.
Ik voelde aan mijn lijf dat het niet goed zat. Het werd ook steeds erger. Ik had voortaan schrik om weer ongesteld te worden, zo ziek was ik ervan. Scherpe pijn in de buik alsof er messen ingestoken werden, misselijk, hoofdpijn, rugpijn. Kortom..ziek en beroerd en dat anderhalve week. De helft van de maand was ik dus gewoon ziek en de pijn werd steeds erger.
Toch kreeg ik steevast het advies; neem een paracetamol ! Tja , vrouwenkwaaltje werd er gezegd.
Achteraf gezien heb ik me te lang in een hoekje laten duwen. Ondertussen kreeg mijn moeder baarmoederhalskanker en was daarvoor onder behandeling in een ander ziekenhuis.
Eigenlijk is dat mijn "geluk "geweest.
Mijn moeder herstelde gelukkig goed, maar bleef onder controle bij desbetreffende Gynaecologe.
Ze konden het goed samen vinden en zodoende dat mijn moeder vertelde over mij.
Bij haar gingen er wat belletjes rinkelen en ze regelde dat ik bij haar langs mocht komen voor een second opinion. er werd bloed afgenomen, maar daar kwam niets uit. Opnieuw kreeg ik inwendige onderzoeken, jeetje wat zag ik daar tegenop. Ik was het drama in het eerste ziekenhuis niet vergeten.
Ze waren daar bij een onderzoek vergeten mij een plaatselijke verdoving te geven. Afijn om het wat smakelijk te houden; veel bloed , afgrijselijke pijn en een trauma rijker. Gelukkig was mijn man erbij deze keer (voorgevoel ?) en die heeft het onderzoek stopgezet. Ik heb vervolgens twee uur op de gang gezeten, omdat ik niet meer kon lopen. Zelfs in het onderzoek in het andere ziekenhuis konden ze het littekenweefsel nog zien (ze vroegen of ik "iets ergs" had meegemaakt als vrouw !)
Maar goed..tanden op elkaar en weer op de behandeltafel. Dit keer ging het gelukkig allemaal anders en had ik ook het gevoel dat er naar me werd geluisterd. De gynaecologe stelde een kijkoperatie voor, omdat ze endometriose vermoede. Aangezien ik een eigen zaak had werd het in het najaar gepland, in een wat rustiger tijd. Het idee was dat ik dan voor de feestdagen opgeknapt zou zijn.
Najaar 2011. Het was zover ...eigenlijk verheugde ik me op de operatie, dacht dat ik daarna geholpen zou zijn. Pijnvrij ! misschien zelfs nog een kindje ? Hoe anders liep het.
Ik werd goed misselijk wakker na de operatie, gelukkig werkte een oude schoolvriendin als verpleegster die nacht, het was verder rustig op de afdeling dus ik kreeg extra aandacht.
Mijn man en ouders waren er gelukkig al vrij snel. Het had allemaal langer geduurd als verwacht dus ze hadden goed in de stress gezeten. Al snel kwam de arts binnen, ze had de operatie ook zelf uitgevoerd en ze was zich rot geschrokken vertelde ze. Ze had in haar hele loopbaan nog nooit zo'n
"troep" gezien (klinkt bekend!) De endometriose had zijn sporen goed achtergelaten. Mijn buik was veranderd in een grote kauwgombal. Alles zat aan elkaar verkleefd, de darmen, blaas, baarmoeder, buikvlies en de laatst overgebleven eierstok. Aangezien daar een cyste in zat, formaat tennisbal, heeft ze die niet meer kunnen redden. Het bleek dat, door de verklevingen, mijn baarmoeder en blaas verdraaid lagen en uitelkaar getrokken werden door mijn darmen.Tijdens de operatie heeft ze filmopnames gemaakt, zo ernstig zag het eruit. Ze kon ook absoluut niet begrijpen dat ze mij zo hadden laten lopen in dat andere ziekenhuis. Tijdens de operatie heeft ze zoveel mogelijk verklevingen losgemaakt en weggebrand. Helaas heeft ze niet alles kunnen doen, omdat dat buiten haar kunnen om ging, zoals het buikvlies en de darmen schoonmaken van de verklevingen. Na de operatie vloog ik gelijk in de overgang. Nooit geweten dat een mens zoveel kon zweten. Mijn hoofd heeft vaak op ontploffen gestaan en kreeg dan een prachtige kleur rood, vuurrood dus. De tijd van herstellen brak aan. Zes weken lang mocht ik niets doen thuis. dat ging ook niet, ik voelde me beroerd. Na 1 week begon ik me steeds slechter te voelen. In eerste instantie dachten we dat het aan de narcose lag, ik had flink wat bij gekregen tijdens de operatie, en dat moest er natuurlijk ook uit. Op zaterdag ging het snel achteruit. Ik wist niet meer wat ik moest doen, de pijn in mijn zij was niet te houden. ik belde mijn man op het werk en zei letterlijk; ik heb zoveel pijn, ik kan niet meer, ik spring zo uit het raam. Aangezien hij niet direct naar huis kon belde hij mijn ouders op. Het duurde een eeuwigheid totdat die er waren (voor mijn gevoel dan). De huisartsenpost werd gebeld, wat niet echt vlot verliep. Uiteindelijk mocht ik langs komen (ze konden geen arts sturen ?) Daar aangekomen werd ik direct doorgestuurd naar het ziekenhuis, ze zagen toch wel in dat het echt niet goed met me ging. In het ziekenhuis was het erg druk bij de EHBO. Het duurde en duurde maar. Mijn man is toen heel erg boos geworden, normaal is hij de rust zelve, maar hij zag dat ik steeds verder wegzakte) Uiteindelijk kwam ik op een ziekenhuis bed terecht, helaas was er alleen een arts in opleiding aanwezig en die wist niet goed wat ze moest doen. Uit mijn bloed kwam er weer niets uit. (schijnbaar houd mijn lichaam graag iedereen voor de gek) De redding kwam van een wat oudere zuster. Nierbekontsteking zei ze...ze legde gauw een infuus met antibiotica aan. Het was ondertussen alweer negen uur. Om vier uur hadden mijn ouders gebeld naar de huisartsenpost en na vijf uur werd ik eindelijk geholpen. Gelukkig werkte de antibiotica en de pijnstillers vrij snel en de dag naderhand bleek dat ze het bij het goede eind had. Na een weekje mocht ik weer naar huis om verder te herstellen. Mijn kauwgomballenbuik werkte alleen niet echt mee. Het herstel ging echt super langzaam. Ik bleef veel pijn houden.
Ook was het verdriet heel intens, mijn droom uiteengespat, geen kinderen...mijn vrouwelijkheid, dat was een ander soort pijn. En emoties, verdriet en overgang gaan ook niet samen. ik heb zoveel gehuild, een oceaan vol.
Maar goed, dat is weer een ander verhaal.