maar van binnen voel ik me totaal ontwricht.
Ik stel de vraag, waarom ik en niet jij?
Ik weet het antwoord, het is een lot uit de loterij.
Mensen vragen hoe gaat het met jou?
Z'n gangetje antwoord ik steevast, trouw.
Ze hoeven het allemaal niet te weten.
Zoveel tranen, de zakdoeken die ik heb versleten.
Hoe leg je het ook uit, die vraag?
Dat de pijn nooit weg is, die ik elke dag bij me draag.
Elke dag plannen, wat kan ik wel wat kan ik niet.
Er zijn zo weinig momenten dat ik echt geniet.
Elke minuut van de dag verdraag ik die pijn.
Ik heb geen idee hoe het voelt om zonder te zijn.
Ik kijk naar de mensen buiten die wandelen, fietsen en trimmen.
Niemand weet hoe graag ik dat ook zou willen.
Vrijheid, zomaar kunnen doen waar je zin in hebt.
Je fit voelen, dat de pijn zomaar weg ebt.
Maar nee, het is niet anders, de pijn en ik horen bij elkaar.
De oude onverslaanbare ik, voor altijd onvindbaar.
Stil verdriet van binnen, aanwezig tot aan het eind.
Van buiten niets te zien, zorgen dat er niets van doorschijnt.
Sterk zijn, ik wil er niet over zeuren.
Ik zal dat ook niet gauw laten gebeuren.
Vaarwel gezondheid, vaarwel zorgeloos bestaan.
De nieuwe ik, verslagen maar niet verloren, is opgestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten