Als je zestien bent denk je normaal gesproken nog niet echt na over de toekomst. Ik eigenlijk ook niet, maar toch werd ik daar noodgedwongen wel mee geconfronteerd. Ik had zelf nog niet nagedacht over de consequentie van de diagnose Fibromyalgie. Ik vond het lastig, dat wel. Ik was dol op dansen en ik keek dan de hele week uit naar de zaterdagavond om uit te kunnen gaan. Dansen op House muziek, heerlijk vond ik dat. Dat ik Zondag totaal uitgeblust was en veel pijn had, had ik er graag voorover. Mijn ouders dachten er wel over na...studie?..werken?...verzekering?..hypotheek? Vooral dat laatste zou wel eens een probleem kunnen worden. Gelukkig hebben mijn ouders dat op tijd geregeld voor mij. Tot een jaar of 23 ging alles z'n gangetje. Ik werkte ondertussen fulltime in een Drogisterij wat mij erg veel energie koste. Ik had netjes mijn Drogiste diploma behaald en ook het toenmalige Middenstandsdiplomas had ik op zak. Toen ik bijna 24 was en ging samenwonen met mijn huidige man, durfde ik de grote stap aan om zelf een drogisterij te beginnen. Het idee erachter was, dat ik minder hoefde te sjouwen en meer achter de schermen kon werken. Dat kwam niet echt uit, maar ik hield vol. Niet zeuren was mijn motto.
Tegen de dertig begon ik last te krijgen van mijn biologische klok en voorzichtig aan begonnen we over kinderen na te denken. Dus stopte ik met de pil...een spannende tijd vond ik het..het idee van dat HET kon gebeuren nu. Nadat ik met de pil gestopt was kreeg wel meer klachten tegen de tijd dat ik ongesteld moest worden. Hoofdpijn, buikpijn en stemmingswisselingen. Ik heb altijd al veel buikpijn gehad rond mijn periode, maar nu was ik er gewoon vier dagen beroerd van. Na twee jaar "proberen" besloten we dat het tijd werd om naar de huisarts te stappen. In eerste instantie deed die er luchtig over, maar nadat er na allerlei onderzoeken niets uit kwam werd er in 2006 besloten dat ik een kijkoperatie zou ondergaan. In mijn geheugen is "de strijd" toen begonnen. Met strijd bedoel ik het moment dat ik me realiseerde dat er iets niet goed zat en de strijd om alle onderzoeken die ik gehad heb elke keer weer te ondergaan. Mentaal en fysiek gezien een pittige opgave.
Maar goed, zo gezegd, ik onderging de kijkoperatie en het moment daarna zal ik nooit meer vergeten. Het staat in mijn geheugen gegrift. Ik was nog wazig van de narcose toen de arts naar mij toe kwam en licht over mijn bed heen boog, mijn man was er nog niet en op de uitslaapzaal lagen alleen nog maar een man en een vrouw, in een zin zei ze; we hebben je onderzocht en het blijkt dat je maar 1 eierstok hebt en de kans dat je op een normale manier zwanger kunt worden is uitgesloten.
En weg was ze....BAM...ik lag in shock voor mezelf uit te staren en tranen liepen over mijn wangen.
Ik wilde moeder worden, ik had verdomme al namen bedacht voor de kinderen die zouden komen.
Twee kindjes wilde ik. De droom die ik had spatte uiteen. De hele weg naar huis heb ik gehuild en thuis aangekomen moest ik een week lang rusten om te herstellen van de operatie. Ik wilde niemand zien en al helemaal niet met iemand praten. Zo intens was mijn verdriet. Het voelde alsof je in een diep zwart gat gegooid was. Ik zag geen lichtpuntjes meer.
Na twee weken moest ik terug naar het ziekenhuis voor controle, mijn man ging mee.
Vragen hadden we, heel veel vragen. Helaas kregen we maar weinig antwoorden.
Het woord Endometriose is toen niet gevallen. Er werd alleen verteld dat ik maar 1 eierstok had en dat de andere er niet goed uit zag, het was een troep in mijn buik zeiden ze. Ze vroegen wel of ik ooit een harde klap in mijn buik had gehad of een ongeluk. Nee, dat had ik niet. Raar vond ik het...een troep..in mijn buik ? Ik werd naar huis gestuurd om over IVF na te denken en er werden vervolg onderzoeken gepland.
De strijd was begonnen, het achterhalen wat er nu eigenlijk precies aan de hand was.
En een strijd werd het...tot aan vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten